Ég vil ekki ganga í Evrópusambandið.

Hagkvæmni stærðarinar hefur verið ein helsta ástæða sameiningar útgerðarfyrirtækja og sveitarfélaga. Og nú vilja menn líka sameina Ísland við Evrópu vegna hagkvæmni stærðarinar. Ég ætla ekkert að bera á móti því að smæð okkar þjóðar er óhagkvæm en er stærðin eitthvað hagkvæmari?

 

Útgerðarfélög stækkuðu mikið í þeim tilgangi að hagkvæmara var reka stærri einingar. Mörg minni útgerðarfélög létu glepjast enda var sameinigin fólgin í því að þau fengju hlutdeild í stóra pakkanum. Hver er svo niðurstaðan? Smærri útgerðarpláss hafa verið lögð niður og stærri plássin fengu að halda lífi.  Hver var þá ávinningur fyri minni aðilana við það að sameinast þeim stóru?

 

Sameining sveitarfélaga átti líka að auka hagræðingu. Það undarlega að þá voru lítil og lítið skuldsett sveitarfélög sameinuð stórum og skuldsettum sveitarfélögum. Ávinningurin var eitt stórt og meira skuldsett sveitarfélag. Hver var þá ávinnigur minni sveitarfélagana að sameinast þeim stóru?

 

Ef Ísland sameinast Evrópu hver verður þá ávinningurinn?  Ég er hræddur um að það verði svipuð niðurstaða stórir gleypa þá litlu semsagt enginn ávinningur fyrir lítil lönd.  Ég er ekki tilbúinn til þess að fórna mínu litla landi í kjaft stóru landana ef ávinningurinn er enginn.

 

En er smæð okkar virkilega svona óhagstæð? Einhver sagði mér að smábáta útgerð væri mun hagstæðari en togara útgerð.  Sé það rétt þá getur einfaldlega verið hagkvæmara að vera smár.  Lítil sveitarfélög voru oft á tíðum rekin mun betur en stór sveitarfélög . Stórir bankar hrundu meðan margir af litlu bönkunum lifðu af. Þetta segir mér einfaldlega að smár getur verið klár.

 

Ég verð samt að viðurkenna það að smæð krónunar hefur reynst okkur dýr biti í hinum stóra heimi. En hef samt trú á að hún eigi sér aftur lífsvon því ég tel að hún hafi einfaldlega falli fyrst í hruni gjaldmiðlana og að fleiri gjaldmiðlar muni falla. Því er ég á því að smæð krónunar muni auðvelda upprisu hennar og virðingu.

 

Bestu rökin fyrir inngöngu í Esb er að samstaða þjóðana kemur í veg fyrir stríð.  En ég vill hinsvegar ekki fylga þeirri samstöðu sem aðrar Evrópusambandsþjóðir þurftu að fylgja þegar Bretar settu á okkur hryðjuverkalög.  Það fylgja því bæði kostir og gallar að ganga í Esb Ég er ekki fylgjandi aðild og set því gallana ofar en kostina. 

 

Ég vona bara að mér sé fyrirgefin neikvæðnin,  Ég  sé líka kosti en neikvæðni mín drepur þá alltaf niður en fari svo að þjóðin velji þann kost að ganga í Esb verð ég einfaldlega að lúta vilja þjóðarinar og nýta mér þá kosti sem Esb gefur okkur frekar en að eyða orku í að gráta ókostina.

 

Það eiga allir rétt á að segja sína skoðun um þetta mál án þess að þeir sem séu aðild fylgjandi séu sagðir vilja selja sjálfstæðið eð þeir sem eru á móti séu sagðir fylgjandi spilltum stjórnmálum  eða Líú. Ég tel að flestir sem eru með og á móti skoði kosti og galli en ekki hvað þeirra flokkur segi þeim að gera. Mér leiðist að þurfa útiloka einn stjórnmálaflokk frá atkvæði mínu vegna stefnu sem kemur pólitik ekkert við.

Efnahagsleg rök duga ekki til

Atvinnusköpun stjórnmálaflokkana.

Kosnigarbaráttan þessara kosninga byggist ekki á loforðum sem þarf að svíkja heldu á því að rægja hvern annan niður. Fyrsta sprengjan er fallin og nú þarf sjálfstæðisflokkurinn að senda frá sér svarsprengju til að geta bent á að hinir flokkarnir eru bara ekkert betri valkostur en þeir.

 

Ég reikna með því að sú sprengja falli á Samfylkinguna en þetta stríð mun eingöngu fella fylgi hvers annars. Bombur munu ganga í víxl á milli flokka og ringulreiðin mun á endanum fella flokkakerfið.  Það gildir nefnillega sama reglan um flokkana og um bankana. Ef einn flokkur fellur falla aðrir með.

 

Auðvaldið þurfti að baktryggja sig til að tryggja að stjórnvöld ynnu ekki gegn þeim. Þetta var gert með því að styrkja flokkana. Styrkirnir voru hafði það háir að flokkarnir máttu ekki við því að missa þá. Þannig tryggði auðvaldið sig. En þegar auðvaldið féll föttuðu menn að þetta var ekki í lagi.

 

Vandamálið var hinsvegar það að það var bara of seint að átta sig þegar búið var að falla í gildruna. Yfirklór sjálfstæðismanna finnst mér vera stórundarlegt getur það virkilega verið að engir hafi vitað af þessum peningum? Halda sjálfstæðismenn virkilega að þjóðin trúi þessari þvælu?

 

Við getum aldrei verið vissir um hvort slíkum greiðslum hafi fylgt einhver hvöð svo trúverðuleiki flokkana er fallinn flokkakerfið er fallið. Búmm búið spil. Nú stendur því val þjóðarinar ekki lengur um stefnur heldur trúverðuleik. En þegar engum er hægt að treysta hvað á þá fólk að kjósa?

 

Ég tel ólíklegt að VG hafi tekið við stórum fjárhæðum en ég vill ekki vinstri stjórn. Frjálslyndir virðast óspilltir en  vantar alla reynslu stefnan finnst mér óljós og snúast mestmegnis um kvótakerfið. Borgaraflokkurinn snýst að mestu leiti um stjórnarskrárbreytingar sem vissulega er þörf á.

 

Lýðræðisflokkurinn er styrktur af Ástþóri og þarf því trúlega að fara eftir hans skilyrðum. Úrvalið er því ekki spennandi eftir flokkahrunið. Því tel ég nauðsynlegt að einstaklingsframboð verði lögleitt með hraði fyrir kosningar því fallnir flokkar hafa fullt af frambærilegum frambjóðendum í ónýtum flokkum.

 

Mér er bara spur hvort til séu nægir pennar í landinu fyrir kosningarnar í vor því ég hef trú á að mikið verðu um útstrakanir í komandi kosningum. En grátið í því það verður atvinnuskapand að yfirfara alla útstrikuðu kosningarseðlana, segið svo að stjórnmálaflokkarnir geri ekkert í atvinnusköpum hér á landi.

Njótum góðra verka ríkisstjórnarinnar

Vanvirðing við okkar æruverðuga alþingi.

Ég man vel hverjir sögðu búslóðabyltinguna vera vanvirðing á alþingi. Það voru einmitt þeir menn sem vanvirtu bæði þjóð og alþingi. Hvart kallast þetta að kasta eggjum í alþingishús eða að kasta steinum úr glerhúsi?

Styrkir endurgreiddir

Ég vill fá lýðræðiskosna þjóðstjórn næst.

Nú eru að koma kosningar og enn hefur ekki komið sá flokkur sem passar akkúrat fyrir mínar hugmyndir. Flokkarnir hafa lítið haft sig frami um leiðir til úrbóta virðast leggja meiri áherslu að benda á óágæti annara flokka en að auglýsa kosti sína.

 

Þó tel ég að allir flokkar hafi í raun það sama markmið að reyna að vinna okkur út úr óstandinu. En því miður virðist þeim ekkert vera ágengt.  Ég tel ástæðuna vera rangar áherslur. Áherslurnar virðast helst byggjast á því að fá aðrar þjóðir til að hafa álit á okkur.

 

Mér er nokk sama hvaða álit aðrar þjóðir hafa á okkur, enda tel ég það engu skipta núna. Lánstraust skiptir litlu máli þegar ekkert lánsfé er að fá. Það er komið að skuldadögum og nú þurfum við að finna leið hvernig hægt er að ná sem mestum skuldum til skila án þess að heimilin svelti.

 

Hagkerfið hefur hægt verulega á sér , ef það stöðvast myndast algjört kaos.  Of háar skuldir geta leitt til fjölda gjaldþrota og ef við lendum í þeim hvell er hætt við að hagkerfið stöðvist og mjög erfitt að gangsetja það aftur. Því tel ég að það þurfi að afskifa skuldir til að hægt sé að halda hagkerfinu gangandi.

 

Ég tel að hækkun fasteignaverðs sé mesti orsakavaldur heimskreppunar.  Skuldir heimila jukust og fólk hafði minna og minna fé á milli handana til að geta keypt þær neysluvörur sem sköpuðu öðrum atvinnu. Fiskurinn okkar þarf nú að keppa við ódýrari matvæli og verðfellur en fólk mun samt ekki hætta að borða.

 

Bíla bygginga og flugvélaframleiðsla hefur dregist mjög sem veldur mikilli lækkun á álinu okkar. Eftir stöndum við skuldsett með litlar tekjur. Við getum ekki borgað þessar skuldir. Því þarf að afskifa þann hluta sem við getum ekki borgað. Til þess að kröfuhafar fái sem mest og til að hægt verði að endurreisa heimsiðnaðinn.

 

Framsókn hefur komið með tilögur um afskriftir skulda um 20% en hugmyndin fær ekki undirtektir frá stjórnarflokkunum. Neikvæðnin virðst helst byggjast á þeim rökum að sumir fái meira afskrifað en aðrir.  Þeir sem skulda mikið fái afslátt á sínum offjárfestingum. Og þeir sem lítið skulda fái lítinn afslátt.

 

Staðreyndin er sú að of hátt fasteignaverð hefur neytt stóran hluta íslendinga til að skulda of mikið og verðtryggingin hefur aukið skuldastöðu offjárfestana þannig að þeir sem offjárfestu eru í verstu málunum og þurfa því meiri afslátt en þeir sem lítið skulda.

 

Samfylkingin vill fara skuldajöfnunarleiðina. Það er líka þörf á þeirri leið en sú leið byggir á því að einhvertíman muni fasteignaverð aftur hækka. Ég hef því miður litla trú á að slíkt muni gerast meðan framundan er allstaðar samdráttur. Samdráttur mun halda áfram meðan neytendur eru of skuldsettir til að geta tekið þátt í neyslusamfélaginu.

 

VG vill afskrifa allar skuldir um 4 miljónir.  Sú leið mun bjarga mörgum til dæmis gera mig skuldlausann svo ég ætti helst að þiggja þá lausn en hún bjargar ekki þeim verst settu. Mér líst vel á margar hugmyndir hjá VG til dæmis að kyrrsetja falinn fjársjóð útrásarvíkingana og afnám verðtryggingarinar.

 

Sjálfstæðisflokkurinn er farinn að taka undir hugmyndir Framsóknarmanna um 20% afskrift og að farið verði í þjóðaratkvæðagreiðslu um það hvort við eigum að fara í aðildarviðræður við Esb. Mér líst vel á þá hugmynd því þótt ég telji Esb ekki þá leið sem bjargar okkur út úr óstandini þá er ég lýðræðissinni og mun sætta mig við að fara þá leið ef þjóðin vill hana.

 

Borgarahreyfingin vill fara svipaða leið og ég vill fara gagnvart fyrirtækjum landsins. Ríkisvæða fyrst og bjóða svo starfsmönnum að kaupa þegar búið er að finna rétta verðið.  Satt best að segja tel ég bestu leiðina að sameina allar góðu hugmyndirnar og mynda þjóðstjórn næsta kjörtímabil.

 

Þjóðstjórnin getur einmitt stuðlað að þeirri sameiningu sem þjóðin þarf á að halda til að hægt verði að ná sátt um þær aðgerðir sem gera þarf. Pólitíkin, Stóriðjurnar og Esb hefur margklofið okkar þjóð því þurfum við að leggja niður deilur. Þjóðaratkvæðagreiðslur um stóriðju og Esb samninga gætu verið lýðræðisleg lausn á þeim deilum.

 

Það er kominn tím á að við hættum að lifa í fortíðini til að geta tekist á við framtíðina. En framtíðin verður ekki til nema við tökum öll þátt í að móta hana því þótt við séum fólk með mismunandi skoðanir þá erum við öll þjóð sem vill vinna sig út úr óstandinu þannig að sem fæstir skaðist.

 

Því vill ég biðja um þjóðstjórn næsta kjörtímabil.

  

Tenging við evru skapar erfiðleika

Hvort erum við þjóð eða pólitískir flokkar?

Ég hef verið hér í bloggheimum og lesið skoðanir ýmsra um það óstand sem nú ríkir. Fólk er ýmist til hægri eða vinstri eða einhverstaðar þar á milli. Byltingin hefur náð að losa okkur við aðgerðarlausa ríkisstjórn og við tók stjórn sem lagt hefur ofuráherslu á að reka Davíð. Aðalatrið fannst mér samt vera að ná fram pólitískum sigrum óháð því hvort slíkar aðgerðir gerðu eithvert gagn.

 

Meinið við Davíð var að hann var pólitískur og því naut hann ekki trausts sinna pólitisku andstæðinga. Því taldi ég rétt að hann viki en vandamálið við það að pólitískir andstæðingar tóku að sér að reka Davíð. Er að flokksfélagar Davíðs sætta sig ekki við slíka aðgerð nema að pólitiskur forseti víki líka. Staðan  má ekki vera ójöfn, Ef vinstrivængurinn vinnur sigur þarf hægrivængurinn líka að vinna sigur.

 

Einar K Guðfinnsson lét það verða sitt síðasta ráðherraverk  að leyfa hvalveiðar á ný. Þetta var pólitísk refskák hjá honum því hann vissi vel að þeir stjórnarflokkar sem við tóku væru ekki á sama máli um hvalveiðarnar.  Samfylkingin var nærri því búiin að gera sjálfstæðisflokkinn að ESB flokk en mun henni takast að gera VG að ESB flokk? Það kæmi mér ekkert á óvart.

 

Steingrímur  vildi skoða myntsamstarf við Norðmenn en slíkt samstarf var útilokað á fundi um hlýnun jarðar í Bláa lóninu. Framsókn vildi fara þá leið að afskrifa skuldir en Jóbama virðist ekki geta séð þann möguleika. Ætlar Samfylkingin að útiloka allar góðar hugmyndir þangað til að við neyðumst til þess að ganga í ESB vegna þess að við erum ekki fær um að bjarga okkur sjálf?

 

Hversvegna gerir ríkistjórnin ekkert til að bjarga heimilum landsins? Vill hún ekkert gera? Er nýja stjórnin líka lömuð? Hvað lamar þessa stjórn ? Er flokkaspillingin ennþá að koma í veg fyrir úrbætur? Hvernig endar þetta?  Er ekki kominn tími til að leggja niður pólitískan ágreining og finna sameiginlega lausn á úrbótum?

 

Staðreyndin er sú að þótt við höfum ólíkar skoðanir getum við öll verið sammála um að óstandið lagast ekki fyrr en eitthvað verður gert. Við viljum öll gera það sem við getum en komum engu í verk vegna þess að við treystum ekki pólitísku andstæðingum.  Hugsanlega þarf að leggja niður flokkakerfið til að slökkva á þessu vantrausti.

 

Sú ofuráhersla sem lögð er á að vernda ímynd Íslands erlendis er tilgangslaus með hér er allt í ólestri. Aðgerðarleysið eykur ekki ímyndina.  Samþjöppun þjóðarinar um að vinna okkur saman út úr óstandinu myndi auka ímyndina og þjóðin gæti orðið fyrirmynd annara þjóða.  En það er bara spurning hvort erum við þjóð eða pólitískir flokkar?

Sekt og sakleysi á þingi

Oft má satt kjurt liggja.

Ný seðlabankalög gera ráð fyrir því að seðlabankastjóra sé skylt að segja það opinberlega ef ljóst þykir að bankar séu á leið í þrot. Þetta stafar líklega af því að Davíð segist hafa varað forsetisráðherra við hruninu. En þegar skoðað er hvað hann sagði opinberlega var hann ekki eins svartsýnn á ástandið.

 

Ég tel að þarna hafi hann vísvitandi verið að villa um fyrir almenningi. Ég held að honum hafi verið ljóst að ástandið myndi síður en svo skána ef almenningur vissi hvert stefndi. Það er nokkuð ljóst að þegar almenningur fékk loks að vita hvað væri að gerast fór fólk að taka út innistæður sínar því það hvorki treysti bönkum né ríkisstjórn.

 

Spilaborg bankana féll hratt og ég tel að bankarnir hefðu fallið fyrr ef almenningur hefði fengið sömu aðvaranir á sama tíma og ríkisstjórnin. Hvort það hefði breytt einhverju hvort bankar hrundu fyrr eða síðar held ég að ekki hefði skipt neinu máli. En trúlega hefur stjórnin haldið að hægt væri að bjarga bönkunum og því ekki viljað segja frá fyrr en ljóst var að þeim var ekki viðbjargandi.

 

Nú hefur komið í ljós að þegar fjármálaráðherrar Bretlands og Íslands ræddust við í síma að Árni hafi greint of satt frá stöðuni. Sagt að fyrst yrði að leysa heimavandann áður en að farið yrði að ganga frá erlendum vanda. Það er nokkuð ljóst að Bretar voru að semja við Landsbankann um þessa skuld þegar aðrir aðilar tóku við stjórn bankans. Ekki veit ég hvort Árni vissi af þeim samningum eður ei, en ljóst er að það skyndilega stopp sem var á þeim samningaviðræðum olli því að Bretar settu hryðjuverkalög á Landsbankann.

 

Ég hef alltaf verið á þeirri skoðun að sannleikurinn sé sagna bestur en stundum á reglan um að oft megi satt kjurt liggja rétt á sér.

Hryðjuverkalög vegna samtals Árna við Darling

Æ hver andskotinn (fyrirgefið orðbragðið) rákum við rangann mann?

Ég sem hélt að það eitt að reka Davíð dygði til að lækka stýrvextina. En svo virðist ekki vera þanigg að við verðum greinilega að reka fleiri. Hvern eigum við að reka næst? Forsetann, Dómarann eða kannski bara Jónínu Ben. Við verðum bara að halda áfram að reka þangað til að stýrvextirnir lækka annað er ekki hægt.

Góðir fundir með IMF

Takk fyrir.

Nú hefur Árni M Mathiessen ákveðið að gefa ekki kost á sér. Ég met það við hann að standa ekki í vegi fyrir þeim breytingum sem þarf að gera. Ég hefði frekar vilja algjörlega afnema þetta hefbundna flokkakerfi svo nýjir þingmenn þyrftu ekki að líða fyrir syndir eldri flokksfélaga. Samt er betra að endurnýjunin sé innan flokkana en að engin endurnýjun verði.

Stjórnkerfið brást þegar efnahugshrunið skall á. Aðgerðarleysið er versti óvinur framfarana. Aðgerðarleysið stafaði einna helst af skorti á trausti, trausti sem þarf að endurvekja. Ég vona að Árni finni sér starf aftur því það er ekki hvetjandi fyrir fólk að taka að sér þingmensku ef ekki er hægt að taka við öðru starfi þegar þingmensku líkur.

Of löng seta á þingi dregur úr hugmyndaflæði.  Þeir þingmenn sem sitja núna eru þingmenn gamla tímabilsins. Þeir eru því líklega hugmyndasnauðir gagnvart því tímabili sem við tekur. Kerfi sem virkaðí í gamla tímabilinu er hrunið. Menn sem trúðu á það kerfi einblína um of á að reyna að gera við ónýtt kerfi meðan nýtt fólk leitar að nýju kerfi.

Ég vill þakka Árna fyrir störf sín og fyrir að gefa nýju tímabili tækifæri með því að víkja.

„Nú fer ég að líta í kringum mig“

Hrunið er Davíð Oddssyni að kenna.

Ég var nú einn af þeim sem trúðu á Davíð á sínum tíma og þegar hrunið kom fannst mér ómaklega vegið að þessum gamla foringja sem reyndi að afmá þá pólitíski spillingu sem hér réði. Hann seldi jú bankana á sínum tíma en ég stórefst um að hann hefði gert það ef hann hefði vitað hvernig farið yrði með þá.

 

Ég var sammála honum að vilja ekki borga icesave skuldirnar og því ósáttur þegar Bretar settust niður við kastljósin eingöngu í þeim tilgangi að finna ástæðu til að setja hryðjuverkalögin á okkur. En fljótlega fór ég að átta mig á því að umbætur myndu ekki hefjast fyrr en Davíð stæði upp úr seðlabankastólnum.

 

Ég var því fylgjandi að Davíð færi frá til að ná sátt hjá þjóðini. Það þurfti bara potta og pönnur til að reka aðgerðarlausu stjórnina frá og koma að stjórn sem setti það sem forgangsmál að reka Davíð. Eitthvað gengur nýju ríkisstjórnini illa að reka karlinn enda einhver framsóknarpungur að þvælast fyrir þeim.

 

Ég missti af kastljósþættinum í gær og ætlaði því að horfa á hann í tölvu minni. En í miðjum þætti slökknaði á tölvuni og hún vildi ekki endurræsa sig. Talvan þoldi greinilega ekki að hafa Davíð svona lengi á skjánum. Talvan er nú hrunin og hrunið er Davíð oddssyni að kenna.

 

Samsæriskenning um spákapmennina.

Það hafa verið margar tilgátur um það hverju kreppan sé að kenna. Böndin berast samt mest að eigendum bankana ríkis og seðlabankastjórn.  Mörg mistök hafa verið þar gerð bankarnir mistu veltuna sem þeir byggðu afkomu sína á. Aðgerðarleysi ríkisstjórnarinar spilling og skilnigsleysi bættu ekki úr skák. Og fyribyggjandi vorn seðlabankans var enganvegin næg.

 

Góðærið var undanfari kreppuna. Allt í einu fóru flestir að geta keypt sér nýja bíla hjólhýsi og íbúðir. Þessu fylgdi verðhækkun þótt við yrðum lítið vör við hana því gengi krónunar hækkaði með þeim hækkunum, þannig að vöruverð hér var í raun hagstæðara en í öðrum löndum. Fasteignaverðið hækkaði samt upp úr öllu valdi.

 Svo fór eldsneytið að hækka í verði.  Skýringin var spákaupmenska á eldsneyti. Eins og allir vita þá er oft hægt að græða með því að kaupa ódýrt og selja dýrt. En ég er kominn með þá samsæriskenningu að þarna hafi menn verið að kaupa dýrt til að selja ódýrt. ‹Klórar sér í höfðinu› 

 Svipaða sögu er hægt að segja um álverðið. Það var keypt á toppverði en er núna selt á útsölu. Skattakerfið gerir ráð fyrir að fyrirtæki noti hluta af hagnaði til að láta fyritækin vaxa. Þegar tekjur fyrirtækja eru miklar myndast tækifæri til að þenja sig út. Íslensk fyrirtæki notuðu tækifærið óspart og miklar sameiningar urðu til. Ég get vel trúað því að slíkt hafi gerst í öðrum löndum líka með tilheyrandi skuldsetningum. Svo skall kreppan á Enginn hafði lengur efni á að kaupa neysluvörur fólk hætti að geta borgað skuldir sínar. Olíu og álverð féll. Það var sama hvað olíu og álframleiðendur drógu úr framleiðslu áfram hélt verðið að lækka.

 Vegna þess að þeir sem keyptu dýrt voru nú farnir að selja ódýrt. Það kæmi mér ekki á óvart að spákaupmennirnir hafi fjármagnað spákaup sín með lánsfé gegn um hlutafélög. Voru spákaupmenn visvitandi að koma kreppuni af stað með því að láta heimilin fara á hausinn með of háu verði og næst að taka fyrirtækin niður með of lágu verði? Maður spyr sig.